Jazz στο Μουσείο: Το τρίο του Γιώργου Κοντραφούρη εγκαινιάζει τη νέα σειρά συναυλιών στο Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή – Μουσική – Jazz-Blues – elculture.gr

Το τρίο του Γιώργου Κοντραφούρη εγκαινιάζει τη νέα σειρά συναυλιών «Jazz στο Μουσείο» στο Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, με ένα αφιέρωμα στις συνθέσεις του Thelonious Monk, στις 18 Οκτωβρίου.

Πηγή: Jazz στο Μουσείο: Το τρίο του Γιώργου Κοντραφούρη εγκαινιάζει τη νέα σειρά συναυλιών στο Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή – Μουσική – Jazz-Blues – elculture.gr

Advertisements

Daniel Schläppi, Marc Copland – Alice’s Wonderland (2019)

2019 Catwalk

Daniel Schläppi bass Marc Copland piano 1. Everything I Love 6:44 2. Day and Night 6:00 3. The Other Way Round 6:14 4. Alice’s Wonderland 5:22 5. Some Day My Prince Will Come 4:17 6. Juno 5:11 7. Jade Visions 4:38 8. All of Me 5:33 9. Blue in Green (Live) 5:51 ▼

recommended by vario

Joel Weiskopf – Where Angels Fear to Tread (2016)

from

awesome jazz

by

noreply@blogger.com (Unknown)

2016 SteepleChase

Joel Weiskopf piano Andy Fusco alto, soprano saxophone Joe Magnarelli trumpet, flugelhorn Doug Weiss bass Jaimeo Brown drums 1. Patience 7:59 2. Breakthrough 7:15 3. Came to Believe 5:26 4. Love Song 9:11 5. Elegy for D Sharpe 9:02 6. Lonely Evening 8:49 7. Where Angels Fear to Tread 8:10 8. Time Remembered 6:49 9. Free Fall 7:45 ▼

Το τραγούδι της Τρίτης: Cloudbusting της Kate Bush – LovArt’s Corner

Είναι στιγμές όπου ένας καλλιτέχνης συνθέτει διάφορα ερεθίσματα όχι για να δώσει απαντήσεις, αλλά για να προκαλέσει με τη σειρά του βροχή από ερωτήματα και σκέψεις. Το 1985 κυκλοφόρησε το τραγούδι …

Πηγή: Το τραγούδι της Τρίτης: Cloudbusting της Kate Bush – LovArt’s Corner

Dave Scott Quintet – Naiveté (2007)

2007 SteepleChase

Dave Scott trumpet Rich Perry tenor saxophone Gary Versace piano John Hébert bass Jeff Williams drums 1. Hypervigilance 8:48 2. Nothing Is Sacred 11:21 3. Oaxaqueno 7:52 4. Chromaddict 7:41 5. Naiveté 10:01 6. Nice Treatment 9:48 7. Sense of Urgency 8:36 ▼   |  Re-post

Για 10 μέρες η Αθήνα γίνεται ένα «Μικρό Παρίσι» με θέμα τα «καμπαρέ του κόσμου»

• ελcblog

 

Περισσότεροι από 500 καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε επιλεγμένα σημεία από την πλατεία Ομονοίας και την πλατεία Βικτωρίας

21 Νοεμβρίου – 01 Δεκεμβρίου 2019

«Το σήμα κατατεθέν της Παρισινής νυχτερινής διασκέδασης από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για σπουδαίους δημιουργούς ζωγράφους, συνθέτες, ποιητές κ.α.. Η λαϊκής προέλευσης υψηλή αισθητική των μεγάλων θεαμάτων των Παρισινών καμπαρέ επηρέασε και επηρεάζει την ψυχαγωγία, την εξέλιξη και ποιότητα των θεαμάτων σε όλο τον κόσμο, περισσότερο από έναν αιώνα τώρα.

Από το Moulin Rouge και το Chat noir πέρασαν και άφησαν το ιστορικό τους αποτύπωμα ο Toulouse Lautrec, ο Εric Satie, ο Pablo Picasso και πολλοί άλλοι σπουδαίοι αρτίστες και δημιουργοί που λάτρεψαν το Παρίσι και τα καμπαρέ του. Πολύ γρήγορα απάντησε το Βερολίνο με τα “Τingel Tangel” και την πορεία προς τα Βερολινέζικα καμπαρέ του μεσοπολέμου.

Κι ύστερα τα Ευρωπαϊκά καμπαρέ γνώρισαν την Jazz και αυτόματα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού γεννήθηκε το μιούζικαλ, την ώρα που το καμπαρέ ξεκινούσε και τη latin καριέρα του στην λατινόφωνη Αμερική. Το καμπαρέ δεν σταμάτησε εκεί. Πήγε παντού. Όσο όμως κι αν γινόταν η βάση για να δημιουργηθεί κάτι άλλο, ποτέ δεν θα χανόταν. Ήταν και θα είναι πάντα εκεί να μας κλείνει το μάτι χαμογελώντας.

Καμπαρέ, βαριετέ και μιούζικαλ, ως μουσικο-θεατρικο-χορευτικές παραστάσεις, μικρές ή μεγάλες, ως θέματα συναυλιών ή θεατρικών μονόπρακτων, ως θέματα εικαστικών, φωτογραφίας και street art, ως θεάματα δρόμου, ως θέματα διαλέξεων και συζητήσεων θα περιλαμβάνει το φεστιβάλ “Μικρό Παρίσι των Αθηνών 2019”, που όπως κάθε χρόνο θα έχει και μουσικές jazz, μουσικές του κόσμου και του δρόμου αλλά και γαλλικό τραγούδι, εκπαιδευτικά προγράμματα και παιχνίδια (πετάνκ και free Style football).

Για 7η χρονιά, θα λάβει χώρα μια ακόμα δεκαήμερη γιορτή τέχνης και πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας, στην οποία θα συμμετέχουν περισσότεροι από 500 καλλιτέχνες, δημιουργοί και άνθρωποι του πνεύματος από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε πολλά επιλεγμένα σημεία (θέατρα, μουσικά σκηνές-μπιστρό, γκαλερί, πλατείες, πεζόδρομοι, ωδεία, σχολεία, νεοκλασσικά-ιστορικά κτίρια, ξενοδοχεία και άλλοι εναλλακτικοί χώροι) από την πλατεία Ομονοίας μέχρι τους σταθμούς Λαρίσης & Πελοποννήσου, το Μεταξουργείο, τον Άγιο Παύλο και την πλατεία Βικτωρίας, όπου πολλοί δρόμοι έχουν γαλλικά ονόματα και αποτελούν εδώ και χρόνια σημεία συνάντησης του αθηναϊκού αστικού πολιτισμού, της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, των μεταναστών, των ταξιδιωτών και των επισκεπτών.

Το φεστιβάλ που μπολιάζει με πολιτισμό και τέχνη μια από τις πιο αδικημένες περιοχές της Αθήνας και δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες, συνδιοργανώνεται από το Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο και τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων και έχει την υποστήριξη της Γαλλικής Πρεσβείας και του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα.

Το 2013 το φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο στον Albert Camus για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, ενώ το 2014 στην Βelle Époque και την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 2015 είχε ως θέμα την κουλτούρα των μπιστρό και των καφέ και ένα ειδικό αφιέρωμα στη rive gauche στο μεταπολεμικό Παρίσι, ενώ το θέμα του 2016 ήταν «ομάδα και τέχνες». Το 2017, το μικρό Παρίσι των Αθηνών ήταν αφιερωμένο στη “γυναίκα στην Ευρώπη” και το  2018, το θέμα του φεστιβάλ ήταν “Μάης του ’68. Πενήντα χρόνια μετά…”.»

Το θέμα που επιλέχθηκε για το 2019 είναι «Cabarets du monde – Καμπαρέ του κόσμου»

Πληροφορίες για την υποβολή προτάσεων

Καλούνται οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχνες να στείλουν τις προτάσεις τους με e-mail στο info@mikroparisi.com

Στις προτάσεις να περιλαμβάνονται:

•       σύντομη περιγραφή της πρότασης (έως 200 λέξεις)
•       στοιχεία συντελεστών (στα ελληνικά και στα αγγλικά)
•       σύντομο βιογραφικό σημείωμα καλλιτέχνη/ομάδας

Πληροφορίες για εθελοντική συμμετοχή

Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν εθελοντικά στις ομάδες διαχείρισης και φωτογραφικής καταγραφής του φεστιβάλ παρακαλούνται να στείλουν ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα στο info@mikroparisi.com.

Κατά την προετοιμασία του φεστιβάλ, οι εθελοντές-διαχειριστές παρακολουθούν τα προγραμματισμένα σεμινάρια και αφού συμπληρώσουν τις απαιτούμενες ώρες παρακολούθησης και εθελοντικής συμμετοχής, παραλαμβάνουν αντίστοιχη βεβαίωση.

Αιτήσεις θα γίνονται δεκτές μέχρι και τις 20 Οκτωβρίου.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: «Αυτά τα κόκκινα σημάδια»

… βολή στους βολεμένους

01-10-2019

«Όταν έγραφα το τραγούδι, μπορεί να ήμουν δέσμιος αλλά, μέσα απ’ το τραγούδι αυτό αισθανόμουν ελεύθερος. Σε αυτό συνέβαλε με την ερμηνεία του και ο Νίκος Ξυλούρης. Ακούγοντας το τραγούδι ο ακροατής αισθάνεται άμεσα την ελευθερία».

Κατιούσα

Φλεβάρης 1949. Στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων Κοντοπούλι Λήμνου. Ο εξόριστος Γιάννης Ρίτσος ξεκινά να γράφει το «Καπνισμένο Τσουκάλι». Οι στίχοι του μεγάλου ποιητή μεταφέρουν εικόνες-βαριά φορτία από τα βιώματα στις φυλακές και τους τόπους εξορίας όπου ο ίδιος και χιλιάδες άλλοι κομμουνιστές και αγωνιστές κατέθεσαν την εισφορά τους στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Ο Γιάννης Ρίτσος εξόριστος στον Αη Στράτη

Φλεβάρης 1973. Η κατάληψη της Νομικής, στην Αθήνα, φουντώνει τη φλόγα του κινήματος ενάντια στη δικτατορία και θα γίνει ο προπομπός της εξέγερσης Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη. Η συμπαράσταση του στους φοιτητές της Νομικής είναι πολύμορφη. Ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής εμπνέεται από το Καπνισμένο τσουκάλι και γράφει στο πιάνο τα πρώτα τραγούδια: «Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος», «Αυτά τα κόκκινα σημάδια», «Ξέρουμε». «Ομολογώ ότι μπροστά μου ανοίχτηκε ένας διάπλατος ορίζοντας, που ούτε καν μπορούσα να το φανταστώ για ένα ποίημα γραμμένο σε άλλη εποχή, το 1948, κάτω από άλλες συνθήκες», θα γράψει αργότερα ο συνθέτης.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: «Αυτά τα κόκκινα σημάδια» — Γιάννης Ρίτσος, Νίκος Ξυλούρης, Χρήστος Λεοντής

Το επόμενο βράδυ ο Χρήστος Λεοντής κυνηγημένος από την αστυνομία που επιτίθεται απροκάλυπτα και κάνει συλλήψεις, κρύβεται στα καφάσια της αγοράς της οδού Αθηνάς. Λίγο αργότερα θα βρεθεί στην Πλάκα, στην οδό Θόλου, στην μπουάτ που τραγουδά ο Γιώργος Ζωγράφος. «Μπαίνω μέσα και βλέπω γύρω στους 40-50 φοιτητές, άλλους ματωμένους, άλλους με τα μάτια πρησμένα από τα δακρυγόνα, όλους στην ίδια περίπου κατάσταση με μένα. Επικρατεί μια ατμόσφαιρα σχεδόν καλογερίστικη, συγκινησιακά φορτισμένη. Οπότε, με καλεί ο Ζωγράφος αν θέλω να παίξω κάτι δικό μου. Εκείνη την ώρα, το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν τα τραγούδια του Ρίτσου που μόλις είχα γράψει. Κάθομαι λοιπόν στο πιάνο, συγκεντρώνομαι και προσπαθώ να τα θυμηθώ. Παίζω το πρώτο κομμάτι, μετά το δεύτερο, μετά το τρίτο, χωρίς να σταματήσω καθόλου ενδιάμεσα. Τελειώνοντας ένιωσα φοβερή κούραση, ένα πλάκωμα και σαν να μου είχαν κοπεί τα χέρια από τη ρίζα. Δεν χειροκρότησε κανείς, αλλά μόλις γύρισα το κεφάλι, είδα όλα τα παιδιά αγκαλιασμένα ανά δυο, σκυφτά και να κλαίνε. Με πήραν και μένα τα κλάματα».

Το καπνισμένο τσουκάλι κυκλοφορεί σε δίσκο από την Columbia, το 1975, με ερμηνευτές τον Νίκο Ξυλούρη, την Τάνια Τσανακλίδου και τον Βασίλη Μπάρνη, και τον Γιάννη Ρίτσο διαβάζει αποσπάσματα του έργου. 39 χρόνια μετά τον θάνατο του Νίκου Ξυλούρη, ο Χρήστος Λεοντής μιλάει με θαυμασμό για τον μεγάλο ερμηνευτή: «Όταν έγραφα το τραγούδι, μπορεί να ήμουν δέσμιος αλλά, μέσα απ’ το τραγούδι αυτό αισθανόμουν ελεύθερος. Σε αυτό συνέβαλε με την ερμηνεία του και ο Νίκος Ξυλούρης. Ακούγοντας το τραγούδι ο ακροατής αισθάνεται άμεσα την ελευθερία».

Και εδώ «Αυτά τα κόκκινα σημάδια» από έναν πολύ νεώτερο και αξιόλογο ερμηνευτή, τον Πάνο Μπούσαλη:

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους συντροφεύουν στις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.

Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», φιλοδοξεί να «παίξει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια που γράφτηκαν από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς, που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.

Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, μας εμπνέουν και μας συγκινούν σήμερα.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Ακούστε τα όλα εδώ.