Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν η πρώτη γυναίκα στιχουργός στην Ελλάδα, μια ισχυρή προσωπικότητα που με τα τραγούδια της σφράγισε όλη την σύγχρονη ιστορία της χώρας. Πουλούσε τους στίχους της για να μπορεί να ζει και να παίζει χαρτιά, μέσα στα τραγούδια της μπορεί να ανακαλύψει κανείς κάθε πτυχή του δυναμικού χαρακτήρα της αλλά και την ευαισθησία μιας ευφυούς γυναίκας.
Γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας το 1893, και πέρασε τα παιδικά της χρόνια εκεί. Σε μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα της, κάτι που όπως είχε πει στιγμάτισε και άλλαξε ολόκληρη τη ζωή της. Θεώρησε πως από εκείνη τη στιγμή την έπιασε η ζούρλια, να πουλάει και να αγοράζει πράγματα, χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ότι πούλησε το στασίδι που είχε στην εκκλησία. Τον Ιούνιο του 1919, Τούρκοι και Τσέτες εισέβαλαν στο Αϊδίνι λεηλατώντας το και αφήνοντας τους κατοίκους σε άθλια κατάσταση, η Ευτυχία μαζί με τη μητέρα της και τα δυο της παιδιά έφυγαν με τρένο με προορισμό τη Σμύρνη, στο δρόμο όμως ανακάλυψαν πως τους πήγαινε στην Αττάλεια, κάνοντας την να συνειδητοποιήσει πως θα έπρεπε να αποχαιρετήσει για πάντα την πατρίδα της. Έπειτα από κάποιο διάστημα σε κέντρα φιλοξενίας προσφύγων της εποχής, κατάφεραν να φύγουν με καράβι για την Ελλάδα και το νησί της Λέρου. Λίγο καιρό αργότερα βρέθηκαν στην Αθήνα όπου συνάντησαν και τον σύζυγό της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου όπου είχε φτάσει εκεί από τη Σμύρνη. Το πρώτο σπίτι που έζησε στην Ελλάδα ήταν στο Χαλάνδρι, σε σπίτι συγγενών, προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια της.
Λίγα χρόνια μετά την άφιξη της στην Ελλάδα, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, επάγγελμα για εκείνα τα χρόνια αρκετά δύσκολο για μια γυναίκα, παρόλα αυτά η Ευτυχία μέσω των γνωριμιών της στον καλλιτεχνικό κόσμο μπόρεσε να εδραιωθεί στην στιχουργική και να χρησιμοποιήσει προς όφελος της αυτές τις επαφές. Τα χρόνια εκείνα γνώρισε έναν συνάδελφό της τον Αλεξίου όπου τον ερωτεύτηκε και έτσι χώρισε από τον πρώτο άντρα της. Μαζί του έκαναν περιοδείες με θεατρικούς θιάσους.
Το μεγάλο κεφάλαιο στην προσωπική της ζωή όμως δεν ήταν ο Αλεξίου αλλά ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, ο άνθρωπος που ήταν δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής του. Οι κοινές ανησυχίες τους περί Τέχνης, παρόλο που ο Παπαγιαννόπουλος ήταν αστυνομικός στο επάγγελμα, τους έφερναν πιο κοντά. Το 1956 ο σύζυγος της πέθανε αφήνοντας την Ευτυχία μόνη με τις δύο κόρες της.
Η συνεργασία με τον Τσιτσάνη
Μία από τις πιο σημαντικές γνωριμίες της ζωής της ήταν αυτή με τον Τσιτσάνη. Η στιχουργός γνώρισε πρώτα την τραγουδίστρια Μαρίκα Νίνου, ντουέτο αλλά και σχέση του συνθέτη, η οποία ξεχώρισε αμέσως το ταλέντο της Ευτυχίας, Την ίδια στιγμή ανακάλυψε και ο Τσιτσάνης τον αβίαστο και καθάριο λόγο της, της τότε νέας στιχουργού. Στην αρχή η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν διστακτική στο να ασχοληθεί με την στιχουργική, θεωρώντας τον εαυτό της ποιήτρια και μόνο, αλλά ο Βασίλης Τσιτσάνης κατάφερε να την μεταπείσει και να την βοηθήσει να βρει τον δρόμο της έκφρασης μέσω των τραγουδιών. Οι στίχοι της αποτέλεσαν ακρογωνιαίο λίθο της λαϊκής μουσικής, με το «Για μια γυναίκα χάθηκα» να αποτελεί το πρώτο της τραγούδι που μελοποιήθηκε από τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον «δάσκαλό της στους στίχους», όπως τον αποκαλούσε η ίδια. Με δική του επίσης παραγγελία είχε γράψει τους στίχους για το γνωστό τραγούδι «Τα καβουράκια», το οποίο έγινε αργότερα η αφορμή να επέλθει ρήξη στη μεταξύ τους σχέση, όταν εκείνη σκέφτηκε να διεκδικήσει την πατρότητα των στίχων κι εκείνος αντέδρασε αναφέροντας ότι η τελική επιτυχημένη μορφή του τραγουδιού οφείλεται στον ίδιο και ότι εκείνη έδωσε απλώς στην αρχή ένα προσχέδιο.
Η συνεργασία της με τον Τσιτσάνη έφερε γύρω της όλους τους λαϊκούς συνθέτες της εποχής, όπως ο Χιώτης, ο Δήμος Μούτσης ο Καζαντζίδης, ο Απόστολος Καλδάρας κ.α.
Η χαρτοπαιξία και η μεγάλη απώλεια
Το 1960, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έχασε την κόρη της και από τότε όλα άλλαξαν, η απώλεια αυτή την οδήγησε ακόμη πιο κοντά στα πάθη της και δίχως όριο προς την χαρτοπαιξία. Δύο χρόνια νωρίτερα, μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είχε γράψει το προφητικό τραγούδι «Δύο πόρτες έχει η ζωή» για το οποίο η μεγάλη μαστόρισσα των στίχων έλεγε: «Μέσα σε αυτό το τραγούδι, ένιωσα για πρώτη φορά την οδύνη, σαν χάνεις μια αγαπημένη ύπαρξη και ύστερα μένεις μόνη. Σε αυτούς τους στίχους έχω κλεισμένη όλη μου τη ζωή – ή μάλλον τη ζωή της ζωής μου, την κόρη μου τη Μαίρη».
Χαρακτηριστική για την περίοδο αυτή είναι και η γραπτή κατάθεση του Αλέκου Σακελλάριου στη βιογραφία που έγραψε προς τιμήν της, στην οποία αναφέρει: «Η Ευτυχία, κεραυνοβολημένη από το θάνατο της κόρης της, έβαλε το μαύρο φουστάνι και το μαύρο μαντίλι στο κεφάλι της –που δεν τα έβγαλε ποτέ ως το θάνατο της– κι αφοσιώθηκε στην ανατροφή της μικρής Ρέας».
Σε συνέντευξη της την εποχή εκείνη είχε πει: “Εγώ γράφω τραγούδια και τα πουλώ. Από εκεί και πέρα δεν ανακατεύομαι αν θα πιάσουν ή όχι, αν θα βγουν ή αν δε θα βγουν σε δίσκους. Μόλις τα παραδώσω, υπογράφω και μια δήλωση παραιτήσεως από διάφορα δικαιώματα ας πούμε , απαρνούμαι τα πνευματικά μου τέκνα”. Τα λόγια της αυτά επιβεβαιωνουν πως για να ζήσει αλλά κυρίως για να μπορεί να δίνει χρήματα στο πάθος της, την χαρτοπαιξία, πουλούσε όσο όσο τα στιχάκια της. Ο Απόστολος Καλδάρας ήταν ο μόνος που δεν της έδινε χρήματα για τα τραγούδια της, αλλά και αυτός που την έπεισε να διεκδικήσει πνευματικά δικαιώματα, βοηθώντας την σε βάθος χρόνου να έχει κάποια χρήματα να ζήσει ως τα γεράματά της.
Το πάθος της με την χαρτοπαιξία την οδήγησε πολλές φορές σε συγκρούσεις με τους συντρόφους της αλλά και με τους φίλους της, πολλά βράδια εγκατέλειπε το σπίτι της πηδώντας από το παράθυρο για να πάει να παίξει την αγαπημένη της πόκα. Δύο χρόνια νωρίτερα, μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είχε γράψει το προφητικό τραγούδι «Δύο πόρτες έχει η ζωή» για το οποίο η μεγάλη μαστόρισσα των στίχων έλεγε: «Μέσα σε αυτό το τραγούδι, ένιωσα για πρώτη φορά την οδύνη, σαν χάνεις μια αγαπημένη ύπαρξη και ύστερα μένεις μόνη. Σε αυτούς τους στίχους έχω κλεισμένη όλη μου τη ζωή – ή μάλλον τη ζωή της ζωής μου, την κόρη μου τη Μαίρη».
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έγραφε τους στίχους της παντού, άλλες φορές σε ένα πακέτο τσιγάρα πάνω, άλλες πίσω από λογαριασμούς, χωρίς ουσιαστικα να κατανοεί το μέγεθος του ταλέντου της. Η πυγμή και ο χαρακτήρας της ανοίγεται ολόκληρος στα τραγούδια της μέσω των στίχων όπως “ Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε “ Σαν τον αητό είχα φτερά και πέταγα πολύ ψηλά”. Η επιμονή και η παρόρμηση του χαρακτήρα της την οδήγησαν πολλές φορές στο να κάνει διάφορα πράγματα όπου για μια γυναίκα της εποχής ήταν αδιανόητα, όπως για παράδειγμα ένα πρωί αποφάσισε να πάει από το σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι και να αφήσει τους στίχους του “Είμαι αητός” μαζί μ’ ένα σημείωμα για τον συνθέτη. Ο Χατζιδάκις συγκινημένος έγραψε τη μουσική στο στίχο και δημιουργώντας έτσι ένα από τα πιο διαχρονικά τραγούδια του.
Οι συνεργασίες της όμως με σπουδαίους συνθέτες της εποχής και μεταγενέστερους δεν σταματάνε εκεί, καθώς δεν υπήρχε ούτε ένας που να μην υποκλίθηκε στο έμφυτο χάρισμά της. Μανώλης Χιώτης, Στέλιος Καζαντζίδης, Απόστολος Καλδάρας, Αντώνης Ρεπάνης, Μάνος Χατζιδάκις «πάντρεψαν» τις μελωδίες τους με τους στίχους της Ευτυχίας, που φαίνεται ότι χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, είχε ανακαλύψει το μυστικό που έκανε τα τραγούδια διαχρονικές επιτυχίες που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Αυτό που έκανε τόσο ξεχωριστή την Παπαγιαννοπούλου ήταν ότι συνδύασε τον ερωτικό στίχο με τον κοινωνικό προβληματισμό, δημιουργώντας σχολή στην ελληνική στιχουργική, έτσι όπως απαθανάτισε τον καημό του Έλληνα: «Βλέπετε τον Έλληνα και μερακλώνεται και σηκώνεται και χορεύει ζεϊμπέκικο. Ας είναι και βιομήχανος! Δεν λέω τον σνομπ, αλλά τον άλλο, που παθιάζεται και στριφογυρίζει, ζώντας εκείνη τη στιγμή τους πόθους του και τα όνειρά του. Τραγουδά και χορεύει τις λύπες του και τις χαρές του, βαλσαμώνει τον πόνο του, μεταμορφώνει σε ήχους τους χτύπους της καρδιάς του. Το λαϊκό μας τραγούδι ξεπήδησε από μια ανάγκη, γι’ αυτό είναι αληθινό, γι’ αυτό εξελίχθηκε. Πρέπει όμως ν’ αδειάσεις ψυχή και πνεύμα για να το πιάσεις. Πρέπει να ζυμωθείς με το λαό, να ζήσεις τους καημούς του. Γράφεται πρώτα με την καρδιά και το συναίσθημα και ύστερα με τεχνική. Κι έτσι μόνο μας αναστατώνει, μας βάζει σε κίνηση, μας προβληματίζει», συνήθιζε να λέει η Παπαγιαννοπούλου σχετικά με το λαϊκό τραγούδι.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες με την υγεία της έχοντας όμως πάντα στο πλευρό της την εγγονή της Ρέα. Στις 7 Ιανουαρίου του 1972 η μεγάλη Ελληνίδα στιχουργός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών.
Ο λαϊκός στίχος μετά την εμφάνιση της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου άλλαξε για πάντα μορφή, η γυναίκα αυτή κατάφερε με την αμεσότητά της, να βάλει τα λόγια της στο στόμα όλων των Ελλήνων.
Τον Δεκέμβριο του 2019, βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία “ Ευτυχία” για τη ζωή της μεγάλης στιχουργού με πρωταγωνίστρια την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
Για 10 μέρες η Αθήνα γίνεται ένα «Μικρό Παρίσι» με θέμα τα «καμπαρέ του κόσμου»
Περισσότεροι από 500 καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε επιλεγμένα σημεία από την πλατεία Ομονοίας και την πλατεία Βικτωρίας
21 Νοεμβρίου – 01 Δεκεμβρίου 2019
«Το σήμα κατατεθέν της Παρισινής νυχτερινής διασκέδασης από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για σπουδαίους δημιουργούς ζωγράφους, συνθέτες, ποιητές κ.α.. Η λαϊκής προέλευσης υψηλή αισθητική των μεγάλων θεαμάτων των Παρισινών καμπαρέ επηρέασε και επηρεάζει την ψυχαγωγία, την εξέλιξη και ποιότητα των θεαμάτων σε όλο τον κόσμο, περισσότερο από έναν αιώνα τώρα.
Από το Moulin Rouge και το Chat noir πέρασαν και άφησαν το ιστορικό τους αποτύπωμα ο Toulouse Lautrec, ο Εric Satie, ο Pablo Picasso και πολλοί άλλοι σπουδαίοι αρτίστες και δημιουργοί που λάτρεψαν το Παρίσι και τα καμπαρέ του. Πολύ γρήγορα απάντησε το Βερολίνο με τα “Τingel Tangel” και την πορεία προς τα Βερολινέζικα καμπαρέ του μεσοπολέμου.
Κι ύστερα τα Ευρωπαϊκά καμπαρέ γνώρισαν την Jazz και αυτόματα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού γεννήθηκε το μιούζικαλ, την ώρα που το καμπαρέ ξεκινούσε και τη latin καριέρα του στην λατινόφωνη Αμερική. Το καμπαρέ δεν σταμάτησε εκεί. Πήγε παντού. Όσο όμως κι αν γινόταν η βάση για να δημιουργηθεί κάτι άλλο, ποτέ δεν θα χανόταν. Ήταν και θα είναι πάντα εκεί να μας κλείνει το μάτι χαμογελώντας.
Καμπαρέ, βαριετέ και μιούζικαλ, ως μουσικο-θεατρικο-χορευτικές παραστάσεις, μικρές ή μεγάλες, ως θέματα συναυλιών ή θεατρικών μονόπρακτων, ως θέματα εικαστικών, φωτογραφίας και street art, ως θεάματα δρόμου, ως θέματα διαλέξεων και συζητήσεων θα περιλαμβάνει το φεστιβάλ “Μικρό Παρίσι των Αθηνών 2019”, που όπως κάθε χρόνο θα έχει και μουσικές jazz, μουσικές του κόσμου και του δρόμου αλλά και γαλλικό τραγούδι, εκπαιδευτικά προγράμματα και παιχνίδια (πετάνκ και free Style football).
Για 7η χρονιά, θα λάβει χώρα μια ακόμα δεκαήμερη γιορτή τέχνης και πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας, στην οποία θα συμμετέχουν περισσότεροι από 500 καλλιτέχνες, δημιουργοί και άνθρωποι του πνεύματος από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε πολλά επιλεγμένα σημεία (θέατρα, μουσικά σκηνές-μπιστρό, γκαλερί, πλατείες, πεζόδρομοι, ωδεία, σχολεία, νεοκλασσικά-ιστορικά κτίρια, ξενοδοχεία και άλλοι εναλλακτικοί χώροι) από την πλατεία Ομονοίας μέχρι τους σταθμούς Λαρίσης & Πελοποννήσου, το Μεταξουργείο, τον Άγιο Παύλο και την πλατεία Βικτωρίας, όπου πολλοί δρόμοι έχουν γαλλικά ονόματα και αποτελούν εδώ και χρόνια σημεία συνάντησης του αθηναϊκού αστικού πολιτισμού, της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, των μεταναστών, των ταξιδιωτών και των επισκεπτών.
Το φεστιβάλ που μπολιάζει με πολιτισμό και τέχνη μια από τις πιο αδικημένες περιοχές της Αθήνας και δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες, συνδιοργανώνεται από το Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο και τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων και έχει την υποστήριξη της Γαλλικής Πρεσβείας και του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα.
Το 2013 το φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο στον Albert Camus για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, ενώ το 2014 στην Βelle Époque και την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 2015 είχε ως θέμα την κουλτούρα των μπιστρό και των καφέ και ένα ειδικό αφιέρωμα στη rive gauche στο μεταπολεμικό Παρίσι, ενώ το θέμα του 2016 ήταν «ομάδα και τέχνες». Το 2017, το μικρό Παρίσι των Αθηνών ήταν αφιερωμένο στη “γυναίκα στην Ευρώπη” και το 2018, το θέμα του φεστιβάλ ήταν “Μάης του ’68. Πενήντα χρόνια μετά…”.»
Το θέμα που επιλέχθηκε για το 2019 είναι «Cabarets du monde – Καμπαρέ του κόσμου»
Πληροφορίες για την υποβολή προτάσεων
Καλούνται οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχνες να στείλουν τις προτάσεις τους με e-mail στο info@mikroparisi.com
Στις προτάσεις να περιλαμβάνονται:
• σύντομη περιγραφή της πρότασης (έως 200 λέξεις)
• στοιχεία συντελεστών (στα ελληνικά και στα αγγλικά)
• σύντομο βιογραφικό σημείωμα καλλιτέχνη/ομάδας
Πληροφορίες για εθελοντική συμμετοχή
Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν εθελοντικά στις ομάδες διαχείρισης και φωτογραφικής καταγραφής του φεστιβάλ παρακαλούνται να στείλουν ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα στο info@mikroparisi.com.
Κατά την προετοιμασία του φεστιβάλ, οι εθελοντές-διαχειριστές παρακολουθούν τα προγραμματισμένα σεμινάρια και αφού συμπληρώσουν τις απαιτούμενες ώρες παρακολούθησης και εθελοντικής συμμετοχής, παραλαμβάνουν αντίστοιχη βεβαίωση.
Αιτήσεις θα γίνονται δεκτές μέχρι και τις 20 Οκτωβρίου.
Ένα από τα πιο διάχυτα παράπονα ανάμεσα στις τάξεις των Ελλήνων οινοποιών είναι ότι τα media του χώρου του κρασιού δεν τους «παίζουν». Θεωρώντας, όχι άδικα κάποιες φορές, ότι μερίδα των ανταγωνιστών τους αντιμετωπίζονται με περισσότερη εύνοια από αυτούς που «καθορίζουν» τις μόδες στο χώρο του κρασιού. Προφανώς δεν θα ακολουθήσει καμία καταγγελία ή επιβεβαίωση των παραπάνω παραπόνων, αντιθέτως αυτό που ακολουθεί δεν είναι παρά ένα παράδειγμα προς μίμηση από έναν άλλο «εξίσου» καλλιτεχνικό χώρο, αυτόν της μουσικής.
Locomondo
Πρόσφατα το αγαπητό σε όλους συγκρότημα των Locomondo κυκλοφόρησε το ένατό του album, με τίτλο Star. Πρώτο τραγούδι του album φιγουράρει το «Ράδιο». Το οποίο ξεκινά με τους εξής στίχους.
Αν μας έπαιζε το ράδιο ίσως και να μ’ άκουγες
Κι ίσως καταλάβαινες το πόσο σ’ αγαπώ
Από τον πρώτο κιόλας στίχο οι Locomondo έχουν δώσει το στίγμα τους όσον αφορά τις προθέσεις τους, βάζοντας τους ακροατές τους κατευθείαν στο παιχνίδι με τον πιο άμεσο τρόπο. Είναι ξεκάθαρο ότι το συγκρότημα, μετά από 15 χρόνια πορείας και 9 albums, νιώθει την αυτοπεποίηθηση ή την ανάγκη να εκφράσει τα δικά του παράπονα με το ιδιαίτερο μουσικό του ιδίωμα.
Αν μας παίζαν τα μπιτσόμπαρα ίσως με θυμόσουνα όταν θα κουνιόσουνα με την μουσική
Αν μας παίζαν τα ρακάδικα και τα τσιπουράδικα θ’ άκουγαν κι οι έντεχνοι κι ίσως άκουγες κι εσύ
Οι παραπάνω στίχοι δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρερμηνείας, καθώς το συγκρότημα δεν χαρίζεται στην κριτική του. Στοχοποιώντας το σύνολο των χώρων (λείπει από το κείμενο η αναφορά στην Τηλεόραση) όπου μετά από τόσα χρόνια επιτυχίας τα τραγούδια τους εξακολουθούν να μην ακούγονται. Δεν λείπουν βέβαια και οι ερμηνείες αυτών που λένε, ότι το τραγούδι είναι αφιερωμένο στα συγκροτήματα και τους μουσικούς που παλεύουν σήμερα να εκφραστούν και να ακουστούν, σε μια πανθομολογουμένως δύσκολη εποχή.
Αυτό το παλιοσύστημα
Είναι δύσκολο να αποφασίσει κάποιος που διαβάζει τα παραπάνω, τί του κάνει περισσότερη εντύπωση. Η απόφαση ενός αρκετά γνωστού και αγαπητού μουσικού συγκροτήματος να τα βάλει με το «σύστημα», ή ότι υπάρχει ένα «σύστημα» ικανό να «κόψει» τα τραγούδια των Locomondo; Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια που το συγκρότημα οργώνει τις πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού για συναυλίες, έχει καταφέρει να συγκεντρώσει φανατικούς φίλους και πιστούς οπαδούς. Χωρίς να χάνει ούτε στιγμή όμως το κέφι του και την ενέργεια που βγάζει στα Live του, που για όποιον έχει παρευρεθεί έστω και μια φορά μένουν αξέχαστες.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει στο λόγο που το συγκρότημα αποφάσισε να αντιδράσει με έναν τέτοιο τρόπο. Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στα λόγια του τραγουδιστή του συγκροτήματος Μάρκου Κούμαρη, που σε πρόσφατη συνέντευξη του αναγνώρισε ότι η εποχή και η δομή της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας δεν ευνοούν τα συγκροτήματα. Καθώς στην εποχή των reality και των Social Media τα φώτα συγκεντρώνουν οι τραγουδιστές και κυρίως αυτοί του χαμηλότερου επιπέδου (sic), αφού αυτό φαίνεται ότι έχει την πλατύτερη απήχηση.
Καν΄το όπως οι Locomondo!!
Για να επιστρέψουμε στους παραπονιάρηδες οινοποιούς, η παραπάνω προτροπή δεν συνιστά σε καμία περίπτωση την συγγραφή ενός καταγγελτικού μανιφέστο, αλλά ούτε και την σύνθεση κάποιου αντίστοιχου άσματος. Αντιθέτως μάλλον αποτελεί τροφή για σκέψη για τον τρόπο που ένα συγκρότημα έχει καταφέρει μετά από 15 χρόνια να παραμένει αγαπητό και δημοφιλές, χωρίς τα τραγούδια του να βρίσκονται στις playlists των ραδιοφώνων.
Οι Locomondo λοιπόν είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα που ο πυρήνας του παραμένει αναλλοίωτος όλα αυτά τα χρόνια. Έχοντας επιλέξει να συνεχίσουν σαν συγκρότημα αντί να κυνηγήσουν την «εύκολη» και πιο επικερδή ατομική καριέρα. Αλλά κυρίως γιατί έχουν αποφασίσει τα τραγούδια τους να μην είναι ατελείωτα ερωτοκαψουροτράγουδα όπως αυτά που κυριαρχούν στα ραδιόφωνα.
Άρα προς όλους τους παραπονιάρηδες η συμβουλή των Locomondo θα ήταν πιθανότατα να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους φτιάχνοντας τα κρασιά που αγαπούν οι ίδιοι, και όχι αυτά που αγαπάει το κάθε «σύστημα». Όπως και η συνεχής επαφή με τους φίλους των κρασιών τους, γιατί εν τέλει αυτοί είναι το καλύτερο «σύστημα» που μπορεί να στηριχθεί ο κάθε «καλλιτέχνης». Βέβαια υπάρχει και ο τελευταίος στίχος του τραγουδιού για όσους θεωρούν ότι δεν τα λένε καλά οι Locomondo.
Λέω να πάρω την κιθάρα μου τις μπύρες τα τσιγάρα μου
«Της τριανταφυλλιάς τα φύλλα»: 200 νέοι μουσικοί και τραγουδιστές εμπνέονται από τη Δόμνα Σαμίου
23 συγκροτήματα νέων μουσικών παραδοσιακής μουσικής αναβιώνουν την παρακαταθήκη της Δόμνας Σαμίου στο ΚΠΙΣΝ
28 – 29 Σεπτεμβρίου 2019
Το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου στις 19.30 στο Ξέφωτο του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου και το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος παρουσιάζουν τη 2η Συνάντηση Νέων Συγκροτημάτων Παραδοσιακής Μουσικής.
Ένα διήμερο στο Ξέφωτο του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος γεμάτο μουσικές και τραγούδια με 23 μουσικά σχήματα από ολόκληρη την Ελλάδα. Περισσότεροι από 200 νέοι μουσικοί και τραγουδιστές εμπνέονται από την προσωπικότητα της Δόμνας Σαμίου και τον πολύτιμο θησαυρό που άφησε ως παρακαταθήκη και πειραματίζονται μεταφέροντας στο σήμερα τους παραδοσιακούς ήχους, αποδεικνύοντας ότι η παράδοση παραμένει μια ζωντανή δύναμη που προκαλεί τη νέα γενιά να τη γνωρίσει σε βάθος.
Η δεύτερη αυτή συνάντηση συγκεντρώνει ακόμα περισσότερους ανήσυχους δημιουργούς που ανακαλύπτουν πως «… ένα τραγούδι παραδοσιακό κρύβει μέσα του ένα ήθος, μια λεβεντιά, μια αξιοπρέπεια», όπως συνήθιζε να λέει και η Δόμνα Σαμίου.
Την καλλιτεχνική διεύθυνση της εκδήλωσης έχει ο Σωκράτης Σινόπουλος, διεθνώς αναγνωρισμένος μουσικός και στενός συνεργάτης της Δόμνας Σαμίου ως το τέλος της ζωής της.
Ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου είναι ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ίδρυσε η Δόμνα Σαμίου το 1981 με την υποστήριξη ανθρώπων που ήταν θαυμαστές του έργου της και της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και με στόχο, μεταξύ άλλων, τη διάσωση της παραδοσιακής μουσικής. Η Δόμνα Σαμίου παρέμεινε Πρόεδρος του Συλλόγου ως το θάνατό της, τον Μάρτιο του 2012.
Το πρωί της Δευτέρας έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ένας τεράστιος και προσωπικά για εμένα, λατρεμένος καλλιτέχνης. Δεν μπορώ καν να πω τη φράση πως ο Λαυρέντης “ήταν”. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πάντα θα είναι εδώ, δίπλα μας με την μεγάλη του φωνή, το πληθωρικό του εγώ και με το τεράστιο ταλέντο του να μας συντροφεύει μέσα από τα τραγούδια του. Θα συνεχίσει να σημαδεύει τις στιγμές μας μέσα από το ραδιόφωνο και θα μεγαλόσουν και άλλες γενιές οι στίχοι και η μουσική του.
Σήμερα θα γράψω για ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια του, που σημάδεψε μια ολόκληρη δεκαετία. Το “Διδυμότειχο μπλουζ”.
Μεταφερόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Οι “Τερμίτες” δεν υπάρχουν πλέον και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έχει πάρει την απόφαση να συνεχίσει μόνος του. Κάποιο βράδυ, σε ένα μπαρ ο Λαυρέντης και η παρέα του θυμούνται τα χρόνια του στρατού. Ανάμεσα στα άτομα της παρέας εκείνης ήταν και ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος. Φίλος του Μαχαιρίτσα από την εποχή των “Τερμίτων”. Ακούγοντας τον Λαυρέντη να θυμάται την εποχή που πέρασε ως φαντάρος στο Διδυμότειχο άρχισε να σημειώνει και μέσα σε λίγες ώρες θα παρέδιδε στον φίλο του τους στίχους του “Διδυμότειχο μπλουζ”. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δημιούργησε τη μουσικη του κομματιού κι έτσι δημιουργήθηκε το τραγούδι ορόσημο.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε αναφέρει γι’ αυτό το τραγούδι:
«Το τραγούδι αυτό είναι βιογραφικό κι αφορά την προσωπική μου ιστορία στο στρατό. Την διηγούμουνα μια μέρα στον Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλο και τ’ απόγευμα μου την έφερε σε στίχους! Ετοίμασα το δίσκο και περίμενα ότι θα κάνει κάποια επιτυχία ένα άλλο τραγούδι, το “Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε”. Όταν όμως ολοκληρώθηκε το “Διδυμότειχο Blues” και το τραγούδησα μαζί με τον Νταλάρα, είδα τις αντιδράσεις όλων στην εταιρεία, που έλεγαν ότι με το τραγούδι αυτό θα γίνει της κακομοίρας! Το είχε καταλάβει ο Μάτσας! Είχε και τρομερές εμπειρίες βέβαια αυτός. Εγώ δεν περίμενα τίποτα και γι’ αυτό ήμουν κι ελεύθερος. Κι όμως, ήταν καταιγιστική η επιτυχία του. Το “Διδυμότειχο Blues”, τώρα, μετά από τόσα χρόνια, το καταλαβαίνω, είναι ένα διαχρονικό τραγούδι κι ένα τραγούδι που δεν ξεφτίζει με τίποτα.»
Στην αρχή υπήρχε η σκέψη από τον Μαχαιρίτσα να το ερμηνεύσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αλλά δεν τα βρήκαν. «Εγώ σκεφτόμουν να το πει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Αυτός δεν κατάλαβε τι έλεγα εγώ και τελικά το είπε ο Νταλάρας», είχε πει. Τελικά η ίδια η δισκογραφική εταιρία,η ΜΙΝΟS επέμενε να μπει ο Γιώργος Νταλάρας ως ερμηνευτής μαζί με τον Μαχαιρίτσα.
Το τραγούδι έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία και ο ομώνυμος δίσκος πούλησε 35.000 αντίτυπα. «Κάποτε ήμουν το παιδί που τραγουδούσε στους Τερμίτες. Μετά έγινα ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας» λέει.
Υπήρξαν όμως και κάποια παρατράγουδα σε σχέση με το “Διδυμότειχο μπλουζ”. Ο τότε δήμαρχος του Διδυμότειχου είχε διαμαρτυρηθεί για κάποιους στίχους του τραγουδιού όπως: «Διδυμότειχο μπλουζ τρύπα στη γεωγραφία / Διδυμότειχο μπλουζ αδειανή φωτογραφία». Όπως υποστήριζε: το Διδυμότειχο δεν είναι «τρύπα στη γεωγραφία» κι «αδειανή φωτογραφία». Τελικά, οι δύο πλευρές τα βρήκαν όταν ο Μαχαιρίτσας έδωσε κοινή συναυλία με τον Νταλάρα στο Διδυμότειχο.
Λαυρέντη σε ευχαριστούμε για όσα μας χάρισες…
Διδυμότειχο Blues
Γιώργος Νταλάρας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Το 76 λίγο πριν να φέξει
πήρα ένα πλοίο άσπρο σαν ψυγείο
σαν νοσοκομείο
Το 76 σαν χοντρό αστείο
κρύο χειρουργείο το εθνικό θηρίο
μ’ έστειλε στη Χίο
Θρυλικός κομπάρσος με προφίλ κουρέλα
λούτσα στον ιδρώτα σάπιο καλοκαίρι
κουρεμένοι σβέρκοι
Εθνική διχόνοια τράκες και καψόνια
ίδια πελατεία απ’ το σινέ Ομόνοια
σαν φτηνή κολώνια
Το 76 έκλεισα τα μάτια
κάπνισα μια γόπα σβήστηκα απ’ το χάρτη
κόλαση του Δάντη
Σαν παροπλισμένος ψευτοεπαναστάτης
είχα τ’ άλλοθί μου το κουτσό σκυλί μου
την αποστολή μου
Τραύλιζα διατάξτε έσυρα δυο μήνες
μείναν άλλοι δέκα να ‘μαι στο Χαϊδάρι
παίδες εν καμίνω
Το ‘κρυβα απ’ όλους σαν παραχαράκτης
είπα θα περάσει ήμουνα προστάτης
Δωρ κι Εφιάλτης
Διδυμότειχο blues
Διδυμότειχο blues
Διδυμότειχο blues
Δίπλα μου η Αθήνα του Οδυσσέα σειρήνα
λαϊκή βιτρίνα…
https://www.ellines.com
